Strefa zdrowia / Zapomniane warzywa cz. 1

Topinambur – zwany słonecznikiem bulwiastym, gatunek rośliny z rodziny astrowatych pochodzący z Ameryki Północnej. Rozpowszechniony  jako roślina jadalna, pastewna i ozdobna.Bulwa topinamburu jest uznawana jako idealne uzupełnienie diety (przede wszystkim diety dla cukrzyków). Spożycie topinamburu wspomaga odporność oraz polepsza wygląd skóry. Dzięki swoim właściwościom zyskał popularność w Europie. Jest odporny na niskie temperatury dzięki czemu jest dostępny przez całą zimę.

Właściwości:
Zawiera inulinę – prebiotyk odżywiający florę bakteryjną jelit, przyczyniając się tym samym do budowania naszej odporności, charakteryzuje się bardzo niskim indeksem glikemicznym, zawiera krzemionkę – odpowiada ona za jędrność skóry, posiada duże ilości witaminy C (więcej niż ziemniak), jest źródłem żelaza, dzięki temu, iż jest bogaty w potas, wpływa na wyrównanie gospodarki elektrolitowej, obniżając ciśnienie oraz wspierając pamięć i koncentrację.

Jak jeść?
Na surowo jako składnik surówek np. z jabłkiem, orzechami i miodem, duszony z warzywami, gotowany w wodzie jako zamiennik ziemniaka, jako składnik musów zimowych – jabłkowych i gruszkowych, z ziołami – pieczony w piekarniku lub w ognisku, wkroić plasterek do herbaty (lepszy niż cytryna). 

Pasternak zwyczajny – zaliczany do rodziny selerowatych. Pochodzi z Europy i części Azji. W Polsce rośnie dziko. Pasternak wyglądem przypomina pietruszkę ( jest większy i ma gładszą skórkę). Podobnie jak topinambur, pasternak znów stał się popularny. Oprócz pozytywnych cech sensorycznych posiada również właściwości prozdrowotne, co zostało udowodnione badaniami. Okazało się, że jest bogaty w bioaktywne związki takie jak: flawonoidy, olejki eteryczne oraz furokumaryny.

Właściwości:
Pobudza trawienie, reguluje krążenie, działa moczopędne, łagodzi wzdęcia, odtruwa organizm, działa uspokajająco.

Jak jeść?
Jako składnika surówek – z jabłkiem, rzepą, pestkami dyni, orzechami, na słodko – karmelizowanego z syropem klonowym lub miodem, gotowany w wodzie, podając z masłem i prażonymi nasionami, natką pietruszki, jako składnik wielowarzywnych zup lub aromatyczny krem, do zimowych wegetariańskich pasztetów i past, zapiekany w piekarniku z ziołami. 

Schorzonera – wężymord czarny korzeń, gatunek rośliny warzywnej z rodziny astrowatych. Pochodzi z południowo- wschodniej Europy i części Azji. Jadalna część skorzonery to korzeń, którego skóra ma niemal czarny kolor, a wewnątrz skrywa biały miąższ. Jest bardzo delikatna, w smaku przypomina szparagi, dlatego nazywana jest też „zimowym szparagiem”.

Właściwości:
Kiedyś używana jako antidotum na jad żmij, źródło niezwykle cennych składników: potas, magnez, sód, fosfor, żelazo, karoten, wapń oraz witaminy: E, B1, B2 i C, wzmacnia system odpornościowy, poprawia pracę mózgu.

Jak jeść?
Gotować na wodzie lub na parze, dodając sos, po ugotowaniu pokroić w plasterki i poddusić z czosnkiem, przyrządzić jako zupę-krem, liście skorzonery – dodatek do sałatek.